...امیدوارم اینهایی که میگویم را
حمل بر خودستایی نکنی، هرچند اگر هم بکنی مهم نیستچون چاره ی دیگری ندارم. به واقع این روز ها
تنها مفری که دارم همین گفتن و شرح دادن و توضیح دادن خود برای آدمهاست ، با تمامی
جزئیات و حواشی ، بدین امید که در میان نگاه هایسرشار از هر چیزی شان (اعم
ازحق به جانبی و تحقیر و تعجب و هرچیز
دیگری که خودم را برایش آماده کرده ام) موفق به دیدن تصویری از خودم شوم. به واقع بینایی
ای که می پندارم پس از سالها یافته ام ، این نیاز را در من دامن میزند که از رهگذر
واکنش های سایرین ، آینه ای برای دیدن خود
دست و پا کنم.