اهل وایبر
و اسکایپ و اینجور چیزها نیستم. زل میزنیم به تصویر توی مونیتور که چی بشود؟ آدمی که
رفته است ، رفته است، اینها از دردش کم نمی کنند. مثل این است که خنجری که با رفتن
آدمی در پشتت فرو رفته است را سه دور بپیچانی به بهانه ی معاشرت از راه دور مثلا.
تلفن را
ترجیح میدهم، هرچند کم، هرچند گران اما به دلتنگی های آدم احترام میگذارد.