اینجایی که هستم احتمالا اسمش مرکز توجه است.
دروغ چرا ،
لذت برده ام از تک تک کامنت های پست قبل
در حالی لذت برده ام که ابری بودم
حتی ابری خالی هم نه
ابری تخمی بودم
و چیز دیگری برای لذت بردن نداشتم
با "سارینا" ی "شاهین نجفی" پشت چراغ قرمز گریه کرده بودم
خسته بودم و حساب بانکی ام خالی بود
دوستانم دور بودند و گرسنه بودم
حتی بنزین هم نداشتم
و ناگهان روزم روشن شد.
از راه رسیدم و دیدم که غریبه هایی دوستم داشته اند.


*


جایی گفته بودم خواننده برایم مهم نیست.
زر زده بودم گویا.






پ.ن.: یک چیزی هست در هوای اینترنت.
که هر ازگاهی بی هوا می چسبد به لپ آدم.
چیزی مثل یک بوس کوچولو.