هوای حوصله ابری ست . . .





ببینید خوانندگان عزیز, هرجورش را که بخواهید نمی شود که من هی هر دفعه بیایم اینجا و خیلی محترمانه والده و همشیره همه چی را بکشم بیرون و لغت ها را ییهو وپس و پیش و پشت و روبنویسم که مثلا این طنز است و بخندید .( راه راه راه راه – صدای خنده تماشاچیان )
یک چیزهایی را هم نباید بگویم ، یعنی نمی شود که بگویم . یعنی اصلا گفتنی نیست . یک چیزهایی را تا آدم میخواهد بگوید همچین که تا نوک زبان آدم می آید گند می خورد بهش . یک چیزهایی را هم اصلا و ابدا نمیشود گفت یعنی حتی اگر پای آنهایی که بعضی موارد را به بعضی نواحی ربط می دهند هم وسط نباشد باز هم نمیشود گفت . آن چیزهایی را هم که میشود گفت خیلی وقتها از ترس صغری کبری پس دادن بعدش باید بی خیال شد .
اصلا انگار این جریانات یک جوری است که تا آدم بیاید از خودش و دلش و کوفت و زهرمارش بگوید فوری شصت تا کارشناس و مهندس زندگی پیدا می شوند و به آدم راهکار ارائه می کنند و تازه این سوای آن ملتی ست که مطمئنا چیزی حالیشان نشده است . هرچند که همچین سوا هم نیست . نمونه ش همین ملتی که الکی به هر چیزی کرکر می خندند یا قربان صدقه آدم میروند کسی هم آن وسط نمی پرسد اصلا عمو خرت به چند؟
نتیجه هم اینکه اصلا این خر ما فروشی نیست . همین جا ور دل خودمان بماند بهتر است . نه می فروشیم نه از هیچ پلی ردش می کنیم . از بچگی هم دم نداشته است . خودم شاهدم .
خلاصه که اینها همه دلیل است وگرنه عر زدن شبانه و زرناله نوشتن که همچین کاری ندارد حتی اگر آدم خودش نداند که چه مرگش است .



بعدالتحریر : عزیز من این عکس خر ما نیست که میگی چرا پس دم داره .این برای قشنگی ست . خر آدم مثل ناموس آدم است عکسش را نمی اندازند توی وبلاگ که .


پا نوشت : یک دعا
خداوندا ما را از شر کسانی که دوستمان دارند حفظ فرما ، آمین - بوبن


پانوشت : یک توصیه
عزیزان این عکس هایتان را از بغل آیدی هایتان و توی پروفایلهایتان بردارید و انقدر آدم را از چت کردن با خودتان منصرف نکنید .


.
.